خودم دوست دارم... نه به اجبار پدر و نه به قانون مدرسه! من خود این چادر را... و این سیاهی تمام قد را دوست دارم... و حاضر نیستم باتمام آرزوهای رنگانگ دنیا...وبا تمام راحتی ها... یا راحت تر بگویم:

...حاضر نیستم با تمام دنیایم عوضش کنم... حجابم مال من است...حق من است...چه در گرماهای آتش گونه...و چه در سرماهای

سوزناک...
. درست است...گرم است...اما مال من است!به خنکای تابستان هم نمی فروشمش! دست و پا گیر؟خب باید دست و پا را بگیرد از دست درازی ها و قدم های اشتباه!

!دوستش دارم و نمی فروشمش

آسودگی ام تا حال از باران نگاه عالمیان را خودم انتخاب کردم و دوستش دارم! من...حنایی چادری ام که حقش...احساسش...دنیایش..و آرامشش را با نگاه های سنگین عوض نمیکنم!

...این است دنیای حنایی من:)...دنیایی چادری

...ذوق خارج از خانه بودنم به چادری بودنم است...به این که از حق خودم دفاع کنم